Często mówi się, że architektura jest obrazem cywilizacji, która ją stworzyła. A zatem, by zrozumieć architekturę - budynki publiczne, mieszkalne, kreacje przestrzeni otwartych i inne dzieła - warto poznać kontekst, w którym ona powstaje. Książka Łukasza Wojciechowskiego opowiada w równym stopniu o nowoczesności (rozumianej jako epoka po rewolucji przemysłowej), co o jej fizycznej emanacji w postaci budowli zrealizowanych - i tych, które pozostałt tylko na papierze. - Piotr Lewicki, Kazimierz Łatak
Architektura racjonalnej Europy to esej, jakiego w polskim piśmiennictwie poświęconym zagadnieniom architektonicznym jeszcze nie było. Ukazuje on rozwój tej sztuki w kontekście zmian społecznych, historycznych, politycznych i - w konsekwencji - cywilizacyjnych od końca XIX wieku do lad siedemdziesiątych XX wieku. Łukasz Wojciechowski, kreśląc mapę najważniejszych wydarzeń historycznych tego okresu, skrupulatnie przygląda się fizycznym i trwałym emanacjom zmieniających się ideologii, tym przejawom ucieleśnienia różnych idei, które zaistniały w formie budynków, osiedli czy całych miast.
Jak każdy esej, Architektura racjonalnej Europy porusza się po zagadnieniach z pozoru bardzo specjalistycznych i niszowym, szczególnie że jest autorską wizją rozwoju architektury w omawianym okresie i wprowadza rozważania o niej na poziom refleksji humanistycznej. Niemniej dzięki przystępnej formie, jaką autor nadał swoim przemyśleniom i badaniom, książka spodoba się również tym czytelnikom, którzy do tej pory nie uświadamiali sobie, że zawsze znajdującej się w naszym polu widzenia architektury - w odróżnieniu do innych sztuk - nie da się ominąć. Zarówno wówczas, gdy przydlądamy się poszczególnym budynkom, jak i wtedy, gdy dostrzegamy ich współistnienie i wzajemnie zależności, gdy widzimy “sumę architektoniczną”, która jest jednym z najdonioślejszych przejawów aktywności twórczej człowieka.
