Okres międzywojenny w Europie Środkowo-Wschodniej to w dużej mierze pusta przestrzeń na mapie historii architektury, zdominowana przez kilka przykładów skategoryzowanych jako “Bauhaus”. W tej książce międzynarodowa grupa historyków architektury bada miejsca, protagonistów i ponadnarodowe sieci awangardy w Europie Środkowej oraz globalne rozpowszechnianie ich idei.
Zdolnościom komunikacyjnym Waltera Gropiusa należy zawdzięczać, że modernizm architektoniczny lat 20. i 30. jest często podciągany pod hasło „styl Bauhausu”, a jego globalne oddziaływanie jest łączone z działalnością nauczycieli i uczniów Bauhausu na emigracji. Jubileusz 100-lecia Bauhausu w 2019 roku daje okazję, aby zerwać z tymi wyobrażeniami i skupić uwagę na innych punktach węzłowych modernizmu i ich powiązaniach.
Szczególną uwagę należy przy tym zwrócić na wschodnią Europę, gdzie po pierwszej wojnie światowej, w nowo ukonstytuowanych państwach architektura modernistyczna (Neues Bauen) stało się symbolem awangardy i sukcesu gospodarczego. Mimo politycznych antagonizmów między upadającymi imperiami i nowymi państwami narodowymi kontakty artystyczne utrzymały się ponad nowo wytyczonymi granicami, jak choćby między rosyjskimi konstruktywistami i polską awangardą, lub były nawiązywane na nowo, jak między wrocławskim kręgiem architektów i ich warszawskimi kolegami.
Platformy tej ponadnarodowej wymiany są głównym tematem publikacji: miejsca studiów – szkoły architektoniczne, lecz także propozycje takie, jak Ernsta Maya „Frankfurter Kurse für Neues Bauen” – wyjazdy w celach edukacyjnych, wystawy, konkursy, czasopisma fachowe itd., aż po powołany do życia w 1928 roku Międzynarodowy Kongres Architektury Nowoczesnej/Congrès Internationaux d’ Architecture Moderne (CIAM).Punktem wyjścia ma być przy tym wrocławska Akademia Sztuk Pięknych, która podtrzymywała dobre kontakty z Polską i Węgrami.
Publikacja jest pokłosiem konferencji, która odbyła się w styczniu 2019
