Witold Lipiński zawsze chciał być gdzie indziej. Projektując spełniał to marzenie. Projektował obiekty niemożliwe, raz po raz udowadniając, że rzeczy niemożliwych nie ma. Kiedy w polskim pejzażu dominowały prostokreślne bloki i domy-kostki, kształtowane za pomocą wytycznych ekonomicznych i surowych normatywów, on proponował budynki-chmury i domy-statki kosmiczne. Gdy rozpędzała się prefabrykacja, a budynki zaczęto wytwarzać masowo na fabrycznych liniach produkcyjnych, marzył o tworzeniu architektury bioklimatycznej, skupiając się na kształtowaniu odpowiednich warunków dla współistnienia człowieka i przyrody.
Ucieczki przed światem szukał w przestworzach, oddając się największej — obok architektury — pasji: szybownictwu. Na uczelni, gdzie pracował, skupiał się na dydaktyce i pracach badawczych, w ramach których łączył zdobycze nowoczesnej inżynierii ze sztuką. Badania te zaowocowały całą serią projektów — domów jednorodzinnych, pawilonów handlowych, usługowych i gastronomicznych — w ramach których testował różnorodne nowatorskie rozwiązania konstrukcyjne. Projektując — tworzył rzeczywistość alternatywną dla tej, która go otaczała.
Każdy z blisko dwudziestu prezentowanych w książce obiektów mógłby — na pierwszy rzut oka — uchodzić za studium scenografii do filmu science-fiction. Tym bardziej niezwykłym jest, że pięć z nich udało się zrealizować. Oprócz dzieł kanonicznych — domu własnego Igloo przy ul. Moniuszki i Wysokogórskiego Obserwatorium Meteorologicznego na Śnieżce — w katalogu pokazujemy dwa mniej znane wrocławskie domy jednorodzinne i dawny ośrodek wypoczynku świątecznego w Rokitkach pod Legnicą.
Co pozostało z pionierskich i oryginalnych wizji “bujającego w obłokach fantasty, który jednocześnie uchodził za twardo stąpającego po ziemi pragmatyka? Razem z autorkami i autorem tekstów – Agatą Gabiś, Emilią Kiecko, Barbarą Szczepańska, Joanną Hytrek-Hryciuk i Michałem Dudą – śledzimy twórczość Witolda Lipińskiego od początku jego kariery – studiów w latach czterdziestych i pierwszych projektów tworzonych dla Wrocławia lat pięćdziesiątych – po późne koncepcje i prace teoretyczne z przełomu XX i XXI wieku. Sięgając także dalej, do dzieciństwa i młodości, której najważniejsze lata przypadły na okres wojny i okupacji, szukając tam źródeł działań projektowych.
