Czym jest dom? Nie istnieje jedna generalna i zadowalająca wszystkich definicja domu. Próba znalezienia jednej formuły rodzi bowiem kolejne pytania: czy tymczasowe schronienie przed słońcem jest domem? czy wnętrze jaskini można nazwać domem? czy namioty są domami? czy kontener w obozie dla uchodźców zasługuje na miano domu? czy domami są plecione gniazda, wielokomorowe nory, skomplikowane systemy żeremi i inne siedziby zwierząt? Dom, jest to stworzona przez ludzi konstrukcja, której koniecznymi własnościami są ogień i dach. Panowaniu nad żywiołem ognia nie podołały żadne inne ziemskie istoty poza ludźmi.
Ktokolwiek wymyślił dom, stworzył coś więcej niż tylko obiekt materialny. Bo dom – jak w tytule tej książki – może być z roślin, dźwięków i marzeń, a nawet ze śmieci i z gry komputerowej. Może służyć do przemieszczania się i do opowiadania o miłości – dosłownie.
Domy mówią o ludziach. O ich życiu i pracy. O emocjach i marzeniach. O rodzinie i samotności, miłości i umieraniu. Dom to dużo więcej niż połączenie ścian i dachu. Domy pokazują, kim są ich mieszkańcy, w co wierzą, jak przyjmują gości, jak śpią, odpoczywają, przygotowują posiłki.
Domy to najważniejszy przejaw kultury materialnej człowieka, a także centra systemu myślenia o przestrzeni. Na najbardziej podstawowym poziomie domy dają schronienie, dlatego z radością mówimy: „Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej” bądź: „Czuj się jak u siebie w domu”, a Anglicy wzdychają: „Home, sweet home”. Dom jest zarazem obiektem materialnym, jak i przejawem myśli. Budowa domu jest budową świata, a każdy dom jest mikrokosmosem. Ujmując to jeszcze inaczej, dom jest kluczem do zrozumienia tego, co to znaczy być człowiekiem. Domy opowiadają historie o nas.
