Wystawa Brâncoveanu 300. Ciąg dalszy tradycji prezentuje niezwykłe zjawisko artystyczne określane jako sztuki i architektura epoki Brâncoveanu. Styl, nazywany też czasem wołoskim lub rumuńskim renesansem, będący syntezą form bizantyjskich, ottomańskich, późnorenesansowych i barokowych, rozwinął się na przełomie XVII i XVIII stulecia w Księstwie Wołoskim (obecnie południowa część Rumunii) pod rządami księcia Constantina Brâncoveanu (. Wystawa opowiada o tym, jak architektura stylu Brâncoveanu stała się dla kilku pokoleń modelem estetycznym akceptowanym przez wszystkie warstwy społeczne i o tym, jak dzieki fuzji stylów została zinterpretowana jako architektura (neo)rumuńska przez Iona Mincu, a zwłaszcza przez jego następców (Grigore i Cristofi Cerchezów, Petre Antonescu i innych), az do okresu wznoszenia nowych centrów miast w latach sprawowania władzy przez Nicolae Ceauşescu.
Na sztukę i architekturę określane jako styl epoki Brâncoveanu składają się dzieła nowe i przekształcenia wcześniej istniejących obiektów. Są to budowle świeckie, a także klasztory i świątynie oraz związane z nimi malarstwo, drewniana i kamienna rzeźba dekoracyjna czy sztuka zdobnicza. Powstawały one w drugiej połowie XVII i pierwszej połowie XVIII wieku w Kraju Rumuńskim i na obszarze kilku majątków wojewodów wołoskich w Siedmiogrodzie. Próby wyjaśnienia licznych warstw znaczeniowych tego okresu – obejmującego zarówno lata przed, jak i po rządach hospodara Constantina Brâncoveanu, które były najważniejszym momentem tej epoki – wciąż stanowią aktualny temat badań.
Prof. dr arch. Augustin Ioan