Wielkie dni Wrocławia. Wystawa Ziem Odzyskanych w 1948 roku
program konferencji
9:00 – 9:30 powitanie gości przez wiceprezydenta Wrocławia Adama Grehla, dyrektora Muzeum Architektury Jerzego Ilkosza oraz dyrektora Ośrodka „Pamięć i Przyszłość” Marka Mutora
9:30-9:50 prof. Jakub Tyszkiewicz, Propagandowe aspekty WZO we Wrocławiu
9:50-10:10 dr Maria Zwierz, Architektura pawilonów i rozplanowanie WZO
10:10-10:30 Michał Duda, Antyteza – Iglica i Stanisław Hempel na WZO
10:30-10:50 Beata Stragierowicz, Panorama „Bitwy na Psim Polu” i jej twórcy
10:50 – 11:20 dyskusja
11:20-11:40 przerwa na kawę
11:40-12:00 dr Tomasz Mikołajczak, Wnętrza pawilonów na WZO
12:00-12:20 dr Sylwia Świsłocka-Karwot, Salon plastyczny
12:20-12:40 prof. Anna Markowska, Kompozycje z rzeczy pod ręką
12:40-13:00 dr Karolina Tomczak, Xawery Dunikowski we Wrocławiu i na WZO
13:00-13:30 dyskusja i podsumowanie konferencji
Zapraszamy również do zwiedzania wystawy Wielkie dni Wrocławia. Wystawa Ziem Odzyskanych w 1948 roku, prezentowanej w Sali Wschodniej Muzeum Architektury do 17 czerwca 2018 roku.
Współorganizatorem konferencji jest Ośrodek Pamięć i Przyszłość we Wrocławiu.
O Wystawie Ziem Odzykanych
W 1948 roku polskie władze zdecydowały się na realizację we Wrocławiu imponującej swymi rozmiarami Wystawy Ziem Odzyskanych, która w ciągu stu dni, poprzez manifestację możliwości twórczych polskich środowisk artystycznych, w tym przede wszystkim architektów i urbanistów, miała podkreślać historyczne prawa Polski do Ziem Zachodnich i Północnych.
A, B, C - propagandowy charakter wystawy przewidywał podzielenie ekspozycji trzy na części: problemową, skupioną wokół wystawienniczych terenów Hali Stulecia (przemianowanej wówczas na Halę Ludową) z centralnie ustawioną na ten cel Iglicą projektu Stanisława Hempla; część społeczno-gospodarczą umiejscowioną na obecnych terenach ogrodu zoologicznego oraz na bardziej komercyjną, znajdującą się w centrum miasta (dawny Plac Młodzieżowy, obecnie teren przy Barze Barbara przy ul. Świdnickiej).
W okolicach Hali Stulecia i na terenach Zoo wzniesiono w tym celu 50 dodatkowych pawilonów. Do organizacji tego dużego przedsięwzięcia zatrudniono wielu architektów, głównie z Warszawy, którzy mieli już doświadczenia w projektowaniu polskich pawilonów na wystawach światowych w Paryżu (1925 i 1937) oraz w Nowym Jorku (1939). Prócz Jerzego Hryniewieckiego, w realizacji prac uczestniczyło ponad 100 twórców ze Stanisławem Hemplem, Markiem Leykamem, Stanisławem i Wojciechem Zamecznikami, Stefanem Porębowiczem i Tadeuszem Ptaszyckim, Xawerym Dunikowskim oraz Janem Cybisem.
Aktywność artystów, architektów, urbanistów i projektantów zieleni spowodowała wielką różnorodność form plastycznych obecnych na wystawie. Dzięki tej syntezie dużą rolę na WZO odegrały rzeźba, malarstwo, film oraz operowanie kontrastem światła i cienia, a także kompozycje świadomie projektowanej zieleni (na przykład tzw. kwietniki – dwie mapy Polski). Równocześnie – artyści i architekci mieli okazję by pokazać polską szkołę dizajnu, a część pawilonów tymczasowych nawiązywała do osiągnięć polskiego, przedwojennego modernizmu.